Nikt nigdzie. Niezwykła autobiografia autystycznej dziewczyny – Donna Williams

„Nikt nigdzie” to książka poruszająca, wymowna i delikatnie zabawna; to sprawozdanie duszy ko goś, kto doświadczył autyzmu i przetrwał w pozbawionym współczucia otoczeniu, pomimo intensywnego poczucia wewnętrznego chaosu i niezrozumienia. Opisuje jak, mimo wszystkich niesprzyjających okoliczności, doszła do niezależności, zdobyła miejsce na uniwersytecie i napisała tę niezwykłą autobiografię.

Donnie Williams jako dziecku przylepiono więcej etykietek niż na słoiku z dżemem: głucha, dzika, zaburzona, głupia, szalona… Żyła w swoim własnym świecie, nasz świat istniał dla niej tylko w tle i tylko czasem go odwiedzała. Była, w jej własnych słowach, nikim nigdzie. Miotała się gwałtownie między tymi dwoma światami, walcząc o to, by do naszego świata się przyłączyć, a jednocześnie trzymać go na dystans. Oderwana od swego wewnętrznego ja, żyła niczym duch wewnątrz ciała, niczym mozaika bombardujących ją obrazów. Nietknięta przez ten pozornie niezrozumiały świat wokół niej, ale i od niego oderwana, żyła w czymś, co sama nazywała „światem pod szkłem”.

Po 25 latach, w ciągu których była zarówno nie rozumiana przez otoczenie, jak i niezdolna rozumieć siebie, natknęła się na słowo „autyzm” – etykietkę, ale taką, dzięki której nagle uniosło się lustro, w którym ujrzała sens swojego życia, bojów, które przeszła, i dzięki któremu mogła wreszcie wybaczyć sobie i ludziom wokół niej.

Donna Williams opisuje swoje dzieciństwo, jako czas chaosu i bycia niezrozumianą. Pisze o tym jak powoli uczyła się porządkować swoje zmysły i myśli oraz zachowywać zgodnie z oczekiwaniami społecznymi. Książka napisana jest językiem zbliżonym do języka powieści.

„Pamiętam mój pierwszy sen. Poruszałam się po zupełnie białej przestrzeni pozbawionej przedmiotów. Ze wszystkich stron otaczały mnie jasne plamy puszystego koloru. Przechodziłam przez nie tak, jakby ich w ogóle nie było. Chciało mi się z tego śmiać. Ten sen pojawił się w mojej świadomości wcześniej niż sny o odchodach, ludziach i potworach; zanim jeszcze potrafiłam dostrzec różnicę między tymi ostatnimi. Ten sen przedstawiał świat takim, jakim go wówczas widziałam. Kiedy nie spałam podążałam za nim bez wytchnienia. Odwracałam się w stronę światła, które wpadając przez okna zatrzymywało się na moim łóżeczku, i gwałtownie pocierałam oczy. Widziałam je. Jaskrawe, puszyste, przenikające biel. Zauważyłam, że w powietrzu było mnóstwo plam. Kiedy patrzyłam w przestrzeń, widziałam plamy. Ludzie przechodzili obok, przeszkadzając mi w moim magicznym odbiorze rzeczywistości. Ja przechodziłam obok nich i słyszałam, jak coś mamrotali. Moim ogromnym pragnieniem było zagubić się w tych plamach. Nie zwracałam uwagi na to, co mówią ludzie. Patrzyłam poprzez nich spokojnie, ciesząc się, że gubię się w moich plamach.”

PROMOCJA DOSTAWY - zamówienia o wartości powyżej 250 zł - dostawa na terenie Polski GRATIS